не мога да пиша... за да мога да пиша трябва да се чувствам у дома... а това мое въображемо убежище е несигурно място... чудя се накрая душата ми дали ще се разкъса, дали след всичките въздишки, метаморфози, самоизлъгвания, ...истини, потиснатости, тленност под формата на болка... дали... толкова е несигурна, като безкрайността, която не можем да си представяме... тук има много птички. и е толкова тихо. от кошмарите боли и дори когато се събудиш ти се плаче неудържимо.
моят град. моите улици. никога не съм ги познавала. и въпреки това... те винаги са били в мен.
Няма коментари:
Публикуване на коментар